Daniel Díaz Trigo
o campo
field el campo
Percorro o mesmo camiño que o meu pai hai corenta anos. Era un atallo entre a súa casa maila da miña nai atravesando O Campo. Agora é inútil, seino, e non se me ocorre ningunha pregunta. Miro en silencio e semella que están aí dende sempre: os camiños, O Campo, as fotos e os meus pais.
Non debería preocuparme. Non temos tempo para lembrar, botar a vista atrás e converternos en fotografías de sal de prata borrosas, coma eles, e seguir quedando, aínda que sexa impreciso, coma os camiños que non emprega ninguén.

Daniel Díaz Trigo

Daniel Díaz Trigo

Daniel Díaz Trigo

Daniel Díaz Trigo
Posesións para un esquecimento
I Premio Galicia de Fotografía Contemporánea 2013
a Colonización
Settlement Colonización
«A Colonización ao principio, era un misterio...» así comezou o seu relato Dionisio, o meu tío avó, colono en Castro Ribeiras de Lea. A primeira foto- grafía que debuxei foi a dun home, no inmenso solpor da Chaira, nunha pista recentemente aberta, volvendo só a casa cunha vaca da corda. Ningunha das dúas sería súa en anos e non tiña nin idea de como ían saír adiante. Falou e falou dos sobrecustes dos favores, da inxustiza na repartición do común e deste país que se foi inventando un futuro provisional e segue a facelo do mesmo xeito. Eu quedo cos repolos. Si, con aqueles que foron procurar a Betanzos nun trac- tor a noite antes de que o Caudillo viñese visitar a casa-piloto.
Lucían frescos na terra erma coma as casas brancas da Costa Moura.

Daniel Díaz Trigo

Daniel Díaz Trigo

Daniel Díaz Trigo

Daniel Díaz Trigo
as torres do Arneiro
Arneiro stations
emisoras de Arneiro
Herdamos imaxes, palabras borradas e reescritas. Entre tanto cáesenos algunha cousa e pouco podemos facer. Xunto os fragmentos enriba das ruínas e penso que algo é máis que nada. Tería que ter contestado iso hai vinte anos, cando o mestre nos iniciaba preguntando:
-E ti por que fotografías? Aínda non podía terlle falado do meu xardín privado cheo de pó e do que non voltaría nunca. De que precisaba a cámara para subir ao radio-faro e ver a Chaira coma un mar en calma. Engadir unha ollada á paisaxe da memoria en barquiños de papel antes do seu inminente naufraxio. E premer o botón, coma un ritual, no mesmo lugar e o preciso momento onde as palabras, as imaxes e as cousas coinciden. Contestei igual que faría hoxe:
-Non o sei, o día que o saiba, moi probablemente deixarei de facelas.

Daniel Díaz Trigo

Daniel Díaz Trigo

Daniel Díaz Trigo

Daniel Díaz Trigo
o manicomio
madhouse
el manicomio