top of page
Buscar
  • Daniel Díaz Trigo

cerimonia segreda con Silvia López


Cando estou atento e preparado, asisto a rituais extraordinarios e quédome fascinado. Poden ser sons, reflexos, feitos comúns ou poemas. Paso inmediatamente a formar parte deles aínda que ninguén ao meu ao redor poida percibilo. Paréceme que son secretos, só para min. Non sei en que momento nin que tipo de cerimonias estanme esperando, así, o meu equipo é moi lixeiro e en absoluto profesional: o teléfono, unha cámara pequena, a miña libreta, un lápiz e unha grabadora. Non o preparo con antelación nin sigo un guión establecido, ás veces gravo e outras non.

Outra forma de dicilo é que enriquezo simbólicamente actos cotiáns, engadindo creatividade e potenciando “o empírico emplazado diante da cámara”.

Unha condición necesaria, como se dixo en tantas ocasións, é que as imaxes teñen que ser primeiro imaxinadas. É a poesía, “ámbito privilexiado das imaxes”, o marco onde os vídeos que presento atopan as palabras que aspiran a convertelos en “poemas fotogénicos”.

O resultado é a mirada directa relacionada con textos na súa mínima expresión buscando a máxima concentración de sentido.

Da mesma forma interésanme os sons característicos dos lugares, os seus ruídos e a música. Poden, como a poesía, crear unha imaxe ou intensificar o seu sentido. Non teño ningún talento nin coñecementos suficientes neste ámbito e iso convérteo en máis fascinante aínda. Nas miñas propostas todo está un pouco descoidado, do mesmo xeito que as imaxes, o audio é o resultado da miña intuición e pericia ou impericia cos aparellos.

Silvia López, cando era a miña alumna pediume un debuxo ao empezar o seu blog.

Agora tocoulle a ela participar nesta cerimonia secreta.

O proxecto foise creando cos seus versos ata ser dos dous.

Grazas.

NOTA: As frases entre comillas pertencen a “Imaxes da cidade” de Darío Villanueva, Madrid 2015.

Castellano

Cuando estoy atento y preparado, asisto a rituales extraordinarios y me quedo fascinado. Pueden ser sonidos, reflejos, hechos comunes o poemas. Paso inmediatamente a formar parte de ellos aunque nadie a mi alrededor lo perciba. Me parece que son secretos, sólo para mí. No sé en qué momento ni que tipo de ceremonias me están esperando, así, mi equipo es muy ligero y en absoluto profesional: el teléfono, una cámara pequeña, mi libreta, un lápiz y una grabadora. No lo preparo con antelación ni sigo un guión establecido, a veces grabo y otras no.

Otra forma de decirlo es que enriquezco simbólicamente actos cotidianos, añadiendo creatividad y potenciando ”lo empírico emplazado delante de la cámara”.

Una condición necesaria, como se ha dicho en tantas ocasiones, es que las imágenes tienen que ser primero imaginadas. Es la poesía, “ámbito privilegiado de las imágenes”, el marco donde los vídeos que presento encuentran las palabras que aspiran a convertirlos en “poemas fotogénicos”.

El resultado es la mirada directa relacionada con textos en su mínima expresión buscando la máxima concentración de sentido.

De la misma forma me interesan los sonidos característicos de los lugares, sus ruidos y la música. Pueden, como la poesía, crear una imagen o intensificar su sentido. No tengo ningún talento ni conocimientos suficientes en este ámbito y eso lo convierte en más fascinante todavía. En mis propuestas todo está un poco descuidado, al igual que las imágenes, el audio es el resultado de mi intuición y pericia o impericia con los aparatos.

Silvia López, cuando era mi alumna me pidió un dibujo al empezar su blog.

Ahora le ha tocado a ella participar en esta ceremonia secreta. El proyecto se fue creando con sus versos hasta ser de los dos.

Gracias.

NOTA: Las frases entre comillas pertenecen a Imágenes de la ciudad de Darío Villanueva, Madrid 2015.


155 visualizaciones0 comentarios

Entradas Recientes

Ver todo

Meus

bottom of page