top of page
Buscar
  • Daniel Díaz Trigo

Paisaxes intermedias


Paisaxes intermedias

“Una palabra de más acaba por estropear un cuadro, una sola palabra puede arruinar un poema (...) detenerse a tiempo, esa es la primera regla del arte.” *

Debuxar do natural é percorrer un camiño entre o que se ve e o que é invisible aínda. Un diálogo sobre un papel en pos dunha harmonía entre o visible exterior e o invisible interior.

A emoción inicial, a que me provoca empezar un poema, un debuxo, vai transformándose como consecuencia do proceso. Con cada liña ensaiada, borrada ou difuminada créanse imaxes intermedias que se suceden afastándose do referente e profundando no meu interior.

En fotografía, primeiro distánciome do tema para buscar o punto de vista máis adecuado, despois mergúllome de cheo na escena para deixar libre a intuición e así apertar o disparador no momento adecuado. Neste caso as imaxes intermedias son aquelas que desechamos antes de tomar e tamén as que se quedan na nosa folla de contactos.

Estas imaxes construídas verbal, plásticamente ou como instantáneas sempre determinan o lugar, explican desde onde se realizan, en definitiva, quen son eu.

Como nos ven os demais, que clase de persoa son para aqueles que me len?. Ás veces creo que a maior parte do esforzo, do interese dalgunhas obras é a ocultación do autor. Parécemo nalgún texto “exposto, como as razões dos que mentem, com todos os pormenores excessivos que descobrem, com o espalhar da terra, a raíz da mentira” ** ou tamén cando creo que imitan voces máis acreditadas, mesturando ecos de obras de autoridade indiscutible e ocultando a propia.

Todo é complicado e extravíome entre liñas de máis nun bosque que hoxe é o meu retrato.

En Lugo, nas festas de San Froilán de 2015

** Fernando Pessoa. Livro do desassossego. Edição de Jerónimo Pizarro. Lisboa, 2014

Paisajes intermedios.

“Una palabra de más acaba por estropear un cuadro, una sola palabra puede arruinar un poema (...) detenerse a tiempo, esa es la primera regla del arte.” *

Dibujar del natural es recorrer un camino entre lo que se ve y lo que es invisible aún. Un diálogo sobre un papel en pos de una armonía entre lo visible exterior y lo invisible interior.

La emoción inicial, la que me provoca empezar un poema, un dibujo, va transformándose como consecuencia del proceso. Con cada línea ensayada, borrada o difuminada se crean imágenes intermedias que se suceden alejándose del referente y profundizando en mi interior.

En fotografía, primero me distancio del tema para buscar el punto de vista más adecuado, después me sumerjo de lleno en la escena para dejar libre la intuición y así apretar el disparador en el momento adecuado. En este caso las imágenes intermedias son aquellas que desechamos antes de tomar y también las que se quedan en nuestra hoja de contactos.

Estas imágenes construidas verbal, plásticamente o coma instantáneas siempre determinan el lugar, explican desde donde se realizan, en definitiva, quien soy.

¿Cómo nos ven los demás, qué clase de persona soy para aquellos que me leen?. A veces creo que la mayor parte del esfuerzo, del interés de algunas obras es la ocultación del autor. Me lo parece en algún texto “exposto, como as razões dos que mentem, com todos os pormenores excessivos que descobrem, com o espalhar da terra, a raíz da mentira” ** o también cuando creo que imitan voces más acreditadas, mezclando ecos de obras de autoridad indiscutible y ocultando la propia.

Todo es complicado y me extravío entre líneas de más en un bosque que hoy es mi retrato.

En Lugo, fiestas de San Froilán de 2015

9 visualizaciones0 comentarios

Entradas Recientes

Ver todo

Meus

bottom of page