Daniel Díaz Trigo

A luz de Daniel

(A maneira de postfacio)

 

Neste preciso momento, mentres escribo sobre a luz de Daniel, non estou -alomenos físicamente- en Mondoñedo, senón nuha cidade portuguesa, en verdade boa amiga da Capital da Vella Mitra Mindoniense, na que acaba de saír o sol e onde todo arrecende a flores de laranxeira e a café. Estou en Braga, onde tamén se dispoñen a celebrar o Once Centenario de San Rosende, xa case inminente, coa solemnidade que requiere a ocasión.

Pero a xeografía non é problema ningún, porque sobre o gastado mármore da mesa, dunha mesa buscada polo sol á que a lenda quere que un día se cadra moi parecido a ete e rodeado de grandes poetas portugueses se sentase Don Cunqueiro, quizais co espírito do Señor Merlín á súa beira, teño agora eu dispostas, coma se fosen ventás dun palacio soñado, as fotos de "Mondoñedo e Outras Historias". E así, coma se un milagre se tratase -de feito, pode que o sexa-, estando eu aquí mesmo, como lles digo que estou, ademais de con vostedes, podo asomarme, salvando as raias dos mapas e as leguas que hai polo medio, a ese val e a esa cidade da Terza Bretaña que para mín é cada día máis unha Terra Prometida, un refuxio contra as doenzas do espírito ao que un sempre está desexando regresar.

Asomado a esas fiestras, grazas a que a verdadeira fotografía, coma a mellor e máis grande literatura, reflicte a imperecedeira voz do home, a alma do mundo, e non as meras apariencias do existir, podo ir onde eu quero sen necesidade de dar un paso, só apelando ao irrenunciable dereito de soñar e de inventarse a un mesmo e de estar en varios lugares simultáneamente que a imaxinación dá.

Miro aquí as fotos de Daniel, e os meus ollos van cara aos tellados de lousa sobre os que o fume manso das chemineas detivo o tempo; e ando tamén, cunha emoción que non sei describir, as rúas e os camiños que veñen e van á eternidade, por se eles queren facerme a caridade de desvelar algún dos seus segredos; e vexo ademais as Cores da Cristiandade no Rosetón da Basílica, mentres os cabalos bravos cruzan a galope a Selva de Esmelle e o Nigromante, atravesando o Camposanto, vai ao encontro dalgún dragón.

(Eu quérolle moito a Mondoñedo, e quérolles moito a vostedes, tamén.)

Grazas a estas fotografías, que para mín son un dos mellores agasallos posibles, porque me permiten volvera o Val de Brea, só con miralas, estea onde estea eu, e así retornar a esas fidalgas pedras e esas queridas xentes e a eses venerables libros, tesouros da fe e do pensamento, nos que polo xeral é moi fermosa a tipografía e particularmente toda letra capitular, sei que Mondoñedo está e estará sempre aí, no Corazón do Noso Grande Reino. 

(Seino porque é un regalo de Deus)

 

Na cidade de Braga, Primada de Portugal, no San Xoán do 2006

RAMÓN LOUREIRO